தீபாவளியை ஒட்டி புத்தாண்டு நாட்கள் வந்தன. வடோட் கிராமத்தின் ஒரு முறுக்கு இடத்தில், அறுவடை செய்யப்பட்ட அறுவடைகளின் குவியல்கள் தயாராகக் கிடந்தன. விதைகளை விதைக்கும் போது ஜகா பட்டேலின் மகளும் மருமகளும் புதிய ஆடைகள் மற்றும் ஆபரணங்களைப் பெற வேண்டும் என்று கனவு கண்டார்கள். குளிர்ந்த காற்று வீசிக்கொண்டிருந்தது. முத்து போன்ற நீர்த்துளிகள் மண்ணில் பொழிந்தன, அறுவடை செய்யும் பெண்களின் சுண்டடியின் விளிம்பு படபடத்தது.
குளிர்கால வெயிலில், தினையின் பிரகாசமான, அடர்த்தியான துகள்கள் ஒரு துடைக்கும் இடத்தில் போடப்பட்டன. ஜகா பட்டேல் தனது சொந்த தினையின் குவியலை வெறித்துப் பார்த்தார். இந்தப் பச்சைத் தினை, பரந்து விரிந்து களத்தில் கொட்டப்பட்டு இருந்தது. ஜகா பட்டேலால் அதன் அளவை ஒரே பார்வையில் பார்க்க முடியாத அளவுக்கு ஏராளமாக பரப்பப்பட்டு காய்ந்துகொண்டு இருந்தது. அதிகாலையில், ஜகா பட்டேலின் பாவ நோக்கம் மனதை ஆட்கொண்டது.
அவன் யோசித்தான், ‘ஓ ஹோ ஹோ ஹோ; கடின உழைப்பால் நாம் சோர்வடைகிறோம். எங்கள் சகோதரர்கள் கடுமையாக உழைத்தனர். இந்தத் தினை எங்களின் தொடர் உழைப்புக்குப் பிறகு வளர்ந்தது; இவ்வளவு அறுவடையை அரச அதிகாரி அதிகம் நில வருவாய் வரி போடுவார். எந்தக் காரணமும் இல்லாமல் அரச சபை எங்கள் குடும்ப உழைப்பில் வந்த தினையில் இருந்து அதன் நில வருவாயை எடுத்துக் கொள்ளும்.
சிறிது நேரம் யோசனையை நிறுத்திவிட்டு மீண்டும் ஒருமுறை தினை பயிரை நோக்கினான். மீண்டும் அவரது சிந்தனை சூழ்ச்சியை நோக்கி சென்றது. அவரது யோசனையை அவர் முணுமுணுத்தார்: 'ஒரு வண்டி தினையை வீட்டில் நிரப்பி பதுக்கி வைக்கிறேன், அதனால் குறைந்த பட்சம் அந்த அளவு முழுமையாக என் வசம் இருக்கும், அதை நில வருமானமாக வரி போட முடியாது.'
நள்ளிரவில், படேல் தனது சகோதரர் மற்றும் சக ஆட்களுடன் வண்டியில் தினை நிரப்பினார். பிராமணர்கள் யாரோ ஒருவரின் நினைவு நாளில் நடத்தப்படும் மதச் சடங்குகளில் தாங்கள் சாப்பிட்ட விருந்து ஜீரணமாக ஒரு அத்திப்பழத்தை கூட மிச்சம் வைக்காமல் தாராளமாக சாப்பிடுவது போல; அதே போல பேராசையில் ஜகா பட்டேல் வண்டியில் தினையை ஏற்றிக்கொண்டு வீட்டை நோக்கி புறப்பட்டார். அவனுடைய சக மனிதன் வண்டியை ஓட்டிக் கொண்டிருந்தான், அவன் வண்டிக்கு முன்னால் சென்றான், அவனுடைய தம்பி பின்னால் நடந்து கொண்டிருந்தான். கிராமத்தின் எல்லை அருகே வந்தபோது, அதிக எடை காரணமாக வண்டியின் அச்சு சக்கரத்திலிருந்து வெளியேறியது மற்றும் வண்டியின் சக்கரம் உருளுவதை நிறுத்தியது. ஜாகோ படேல் குழப்பமடைந்தார். மூவரும் கூட்டு முயற்சிகளை மேற்கொண்டனர் ஆனால் அவர்களால் வண்டியை தூக்க முடியவில்லை. அரசின் வரிப் பங்கு திருடப்பட்டதால், அவர் யாரையும் உதவிக்கு அழைக்க முடியாது இல்லையெனில் அவரது மோசடி அம்பலமாகலாம்; மேலும் வண்டி சரக்கு இறக்கும் இடம் வெகு தொலைவில் இருந்ததால் வண்டியில் இருந்து தினையை இறக்குவது சாத்தியமில்லை. இப்போது, ஜகா படேல் சிக்கலை விட்டுவிடவும் முடியாது, பிரச்சினையைத் தீர்க்கவும் முடியாத ஒரு கடினமான சூழ்நிலையில் தள்ளப்பட்டார். ஜகா பட்டேல், விரைவில் பொழுது விடிந்து காலை வந்துவிடுமே, விடிந்த பின் யாராவது பார்த்தல், தான் அவமானப்பட்டுவிடக் கூடாதே என்றும் கவலைப்பட்டார். அதனால் பயத்தில் ஜகா பட்டேல் ஒரு வழிப்போக்கரைப் எதிர் பார்க்கத் தொடங்கினார். அதற்கு நடுவில், தற்செயலாக, கடவுளின் விருப்பத்தால், கஜா பாய் கோஹிலின் அரசு ஆட்சியாளர், தனது அன்றாட வழக்கப்படி, காலையில் காட்டில் செல்லும் தனது அன்றாட வழக்கப்படி, ஜகா பட்டேல் இருந்த இடத்தை கடந்து சென்றார். வண்டி அவர் கண்ணில் சிக்கியது. கடும் குளிராக இருந்ததால், ஆட்சியாளர் தனது முகத்தை துணியால் மூடியிருந்தார், அவரது கண்கள் மட்டும் மின்னியது.
ஆட்சியாளர் ஜகா பட்டேலின் வண்டியைக் கடந்து செல்லும்போது, இருட்டில் அடையாளம் தெரியாததால், அவரை ஒரு பொதுவான வழிப்போக்கராகக் கருதி, அந்த மனிதர் அந்நியர் என்பதால் படேல் அதை சாதாரணமாக எடுத்துக் கொண்டார்; அவர் தனது வீட்டிற்கு ரகசியமாக தினை எடுத்துச் செல்வதை கிராம மக்கள் அறியாவிட்டாலும் எலியுமா வாசனையை உணராது ?
அப்படி நினைத்துக்கொண்டு, ‘ஏய், இளைஞனே, தயவுசெய்து இந்த வண்டியைப் பழுதுபார்க்க உதவுங்கள்’ என்று கத்தினான்.
இருட்டாக இருந்ததாலும், பயணியின் முகம் முழுவதும் மூடப்பட்டிருந்ததாலும், ஜகா பட்டேல் ஆட்சியாளரை அடையாளம் காண முடியவில்லை, ஆனால் ஆட்சியாளர் ஜகா பட்டேலை அடையாளம் கண்டுகொண்டார். ஜகா பட்டேல் நில வருவாயில் தினையை கொடுக்க விரும்பாததால், திருட்டுத்தனமாக தினையை வண்டியில் ஏற்றிக்கொண்டு வந்தார் என்பது முழு விஷயத்தையும் ஆட்சியாளருக்கு புரிந்தது. பட்டேல் வெட்கப்படுவார், அதனால் தன்னை அடையாளம் தெரியாமல் இருப்பதற்காக ஆட்சியாளர் தனது முகத்தை மூடிய குளிப்போர்வையை திறக்காமல், வண்டியின் சக்கரத்தை தூக்கி நிறுத்த உதவினார். சக்கரத்தில் அச்சை பொருத்திய பட்டேல் மகிழ்ச்சியடைந்து தனது வண்டியை தனது வீட்டின் திசையில் ஓட்டினார்.
‘சரி, பரவாயில்லை, இந்த ஏழைகள் இரவும் பகலும் வெயிலையும் குளிரையும் தாங்கிக் கொண்டு சம்பாதிக்கிறார்கள். நல்ல தானியங்களின் வளர்ச்சியைக் கண்டு அவர்கள் தவறான எண்ணம் கொண்டால் ஒன்றும் தவறில்லை. எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக, அவர்கள் எங்கள் மக்கள், ”என்று நினைத்து ஆட்சியாளர் அங்கிருந்து சென்றார்.
இந்த நிகழ்வுக்குப் பிறகு ஆறு மாதங்கள் கடந்துவிட்டன. தாராளமான ஆட்சியாளர் இந்த நிகழ்வை நினைவில் கொள்ளவில்லை. ஒரு நாள் சிறப்பு விருந்தினர்கள் அரசவைக்கு வந்தவுடன், அவர்களுக்கு கட்டில் மெத்தைகள் போதவில்லை. விருந்தினர்களுக்கு கட்டில் மற்றும் மெத்தை கொண்டு வருவதற்காக ஆட்சியாளரின் பியூன்கள் ஜகா பட்டேலின் வீட்டிற்கு சென்றனர். ஆனால் ஜகா படேல் எரிச்சலடைந்தார்.
ஆட்சியாளர் என் வீட்டு கட்டில் மெத்தைகளை கேட்பதா ? படேல் வாதிட்டார், அதனால் பியூன் ஜகா பட்டேலுடன் விரும்பத்தகாத வகையில் பேசினார். பட்டேல் கோபமடைந்து ஆத்திரத்தில் கூறினார்;
‘இப்படி ஒரு ஆட்சியாளரின் கிராமத்தில் நான் தங்க விரும்பவில்லை’
பியூன் அப்பட்டமாக பதிலளித்தார், “ அப்புறம் ஏன் இங்கே படுத்திருக்கிறாய்? தங்குவதற்கு வேறு இடம் கிடைக்காதா? போய்விடு.”
ஜகா பட்டேல் தலையில் இருந்து கால்வரை ஆத்திரத்தை உணர்ந்தார். பியூன் விடுவதாக இல்லை. ஏமாற்றம் அடைந்த ஜகா பட்டேல், இரவில் வண்டியில் சாமான்களை ஏற்றிச் சென்றார். இந்த நிகழ்வு ஆட்சியாளருக்குத் தெரியாது. மறுநாள், ஆட்சியாளர் கூட்டம் நடத்திக்கொண்டு வாயிலில் அமர்ந்திருந்தபோது; அந்த நேரத்தில், ஜகா பட்டேல் அவர்களின் குழந்தைகள், தளபாடங்கள் மற்றும் கால்நடைகளுடன் ஏற்றப்பட்ட வண்டியுடன் வாயிலைக் கடந்து சென்றார். கிராம மக்கள் சமாதானப்படுத்த முயன்றனர் ஆனால் படேல் மேலும் மேலும் பிடிவாதமாக மாறினார். ஆட்சியாளர் அறிந்ததும் மேடையில் இருந்து இறங்கி படேலை வற்புறுத்தி காரணத்தைக் கேட்டார். ஜகா படேல் கோபமாக, “ஆட்சியாளரே, எங்கள் மருமகள் முதன்முறையாக பெற்றோர் வீட்டிலிருந்து மாமியார் வீட்டிற்கு வரும்போது பரிசாகக் கொண்டு வந்த இரண்டு மூன்று மெத்தைகளை அரச நீதிமன்றத்தில் கொடுத்துவிட்டு, குளிரில் நடுங்குகிறோம். ; உங்கள் சாதாரண பியூன் எங்களை பயமுறுத்தி திட்டினாலும், கிராமத்தை விட்டு போவதை எங்களால் தவிர்க்க முடியாது.
மிகுந்த பொறுமையுடன் ஆட்சியாளர் முழு விஷயத்தையும் புரிந்து கொண்டார். அவர் மிகவும் வருந்தினார். அவர் தனது பியூனைத் தண்டித்து, படேலிடம், “நீங்கள் எங்கள் தங்க மரம் போன்றவர்கள். தயவு செய்து எங்களை மன்னித்துவிட்டுத் திரும்புங்கள்.
யாருடைய கோரிக்கையையும் ஜகா பட்டேல் பரிசீலிக்கவில்லை. எனவே ஆட்சியாளர் ஜகா படேலின் அருகில் சென்று அவரது காதில் கூறினார், “படேல், நீங்கள் செல்ல விரும்பினால், நீங்கள் செல்லலாம், ஆனால் உங்கள் இருட்டில் உங்கள் மாட்டு வண்டிக்கு அச்சு பொறுத்த ஆதரவளிக்கக்கூடிய மற்றொரு எஜமானரைக் கண்டுபிடிக்கவும். சரியா ."
அப்படிச் சொல்லிவிட்டு, ஆட்சியாளர் சென்றுவிட்டார். படேல் எதுவும் பேச முடியவில்லை,
ஆனால் அவர் "இது உண்மையான எஜமானர் என்று அழைக்கப்படுகிறார் " என்று கூறினார். “அதே எஜமானரை நான் திருடிய எஜமானர் எனது திருட்டில் எனக்கு உதவினார், நான் வெட்கப்படக்கூடும் என்ற எண்ணத்தில் இரகசியமாக கூட என்னைத் திட்டவில்லை. அத்தகைய உன்னதமான குருவை நான் எங்கே காணலாம்?" என்று நினைத்து படேல் தன் வண்டிகளை திருப்பிக் கொண்டார்.
அவரது சந்ததியினர் இன்றும் அதே கிராமத்தில் தங்கியுள்ளனர். இந்த நிகழ்வு ஏழரை தசாப்தங்களுக்கு முன்னர் நடந்தது.
[ இந்த சம்பவம் சௌராஷ்ட்ரா சமஸ்தானமான கோண்டலில் உள்ள பா கும்பாஜியின் அரசவையில் நடந்தது.]
No comments:
Post a Comment