கல்வெட்டு எழுத்துக்களில் இருந்து சௌராஷ்ட்ரா மொழி எழுத்து நிர்ணயம்

கல்வெட்டுக்களில் பயன்படுத்தப்பட்ட எழுத்துக்களில் இருந்து சௌராஷ்ட்ரா மொழி எழுத்து நிர்ணயம்.

தமிழக சௌராஷ்ட்ரர்கள் கி பி 1400 க்கு பிறகு குஜராத் சவுராஷ்ட்ராவில் இருந்து தமிழகம் புலம் பெயர்ந்தவர்கள் என்பது வரலாற்று ஆய்வாளர்களால் ஏற்றுக்கொள்ள பரவலான உண்மை.  இந்த கால கட்டத்தில் குஜராத் சவுராஷ்டிரா பகுதியில் என்ன எழுத்து-முறை உபயோகத்தில் இருந்தது என்பதை அக் காலகட்ட கல்வெட்டுகளில் இருந்து அறியலாம்.  இதன் மூலம் சௌராஷ்ட்ரா மொழியின் மூல எழுத்து எது என்று அனுமானிக்கலாம்.  

திரு. ரிச்சர்ட் சாலமோன், (Richard Salomon) ஆக்ஸ்போர்ட் பல்கலைக்கழகம் மூலம் நியூயார்க் இல் (Newyork Oxford) இருந்து 1998  ஆம் ஆண்டு  (" Indian Epigraphy " ) இந்திய கல்வெட்டியல் பற்றிய புத்தகம் வெளியிட்டு உள்ளார்.   கி பி 3 நூற்றாண்டில் சவுராஷ்டிரா பகுதியில் எழுதுவதற்கு பயன்பாட்டில் இருந்தது " ப்ராம்மி " எழுத்து முறை.  சௌராஷ்ட்ரர் புலம் பெயர் காலமான கி பி 1400 இல்,  கி பி 3 நூற்றாண்டில் இருந்துவந்த ப்ராம்மி எழுத்து;  காலப்போக்கில் உருமாற்றம் பெற்று, தேவநாகரி எழுத்து மற்றும் தென் இந்திய எழுத்துக்களாக பரிணாமம் அடைந்தன என்பதை விளக்கி உள்ளார்.  

உதாரணமாக " ண " என்ற எழுத்து; 3ஆம் நூற்றாண்டில் இருந்த " ப்ராம்மி வடிவ" எழுத்தில் இருந்து 12  ஆம் நூற்றாண்டு வரை, காலகட்ட வாரியாக எழுத்துக்கள் பரிணமித்த வரைபடத்தை ரிச்சர்ட் கொடுத்துள்ளார்.  கால கட்ட வாரியாக எழுத்தின் வளர்ச்சி விளக்கப்படுகிறது.

குஜராத்தில் சௌராஷ்ட்ரா பகுதி உள்பட கிடைத்த கல்வெட்டுகளை பற்றி ரிச்சர்ட் சாலமோன், (1998) பின்வருமாறு தன் புத்தகத்தில் குறிப்பிடுகிறார். 

".............. 3.3.3 Sanskrit inscriptions from western India in the Ksatrapa period The inscriptions of the earlier house of Western Ksatrapa kings, namely, the Ksaharata line of Nahapana (middle of the first century A.D.?), are mostly in Prakrit or in hybridized Prakrit, with the important exception of Nasik inscription no. 10 of Nahapana's The Languages of Indie Inscriptions 89 son-in-law Usavadata (SI 1.167-70). The opening portion of this inscription (11. 1- 3), eulogizing Usavadata, is written in a fair approximation of standard Sanskrit with some hybrid features such as frequent sandhi hiatus (e.g., dharmatmana idam, 1. 3) and hybrid morphology such as bhojdpayitra (1. 1). The remainder of the inscription, recording the actual donations, is in a somewhat more hybridized style. Senart (El 8, 79) pointed out that about the first half of the eulogistic portion is virtually a Sanskrit rendition (or, as Senart puts it, a "reproduction in Sanskrit orthography") of the description of Usavadata in the Prakrit Karle cave inscription of the time of Nahapana (SI 1.171-2). The linguistic innovation in this inscription presumably reflects contemporary developments in Mathura and adjoining regions, though it is not clear why Sanskrit was used for this inscription only; apparently, this is an instance of the orthographic options alluded to previously (3.2.3.2). The Junagadh rock inscription of Rudradaman (SI 1.175-80), the greatest king of the second Western Ksatrapa line of Castana, was written shortly after A.D. 150 and represents a turning point in the history of epigraphic Sanskrit. This is the first long inscription recorded entirely in more or less standard Sanskrit, as well as the first extensive record in the poetic style. Although further specimens of such poetic prasastis in Sanskrit are not found until the Gupta era, from a stylistic point of view Rudradaman's inscription is clearly their prototype. But as noted by Kielhorn48 and others,49 the language of the Junagadh inscription is not pure classical Sanskrit in the strictest sense of the term. The orthography is inconsistent in the use of anusvara and visarga and in the notation of double consonants, and the nonclassical retroflex / occurs several times (e.g.,pdll, 1.1). Local dialect features are probably reflected in the lengthened vowels in riirvyajam avajityavajltya (1. 12). VTsad- instead of standard vimsati- (1. 7) also reflects local dialect pronunciation of the epic variant vimsat- (cf. slha for simha in the Gunda ins., discussed in the next paragraph). Patina instead of patya (1. 11) in the sense of 'lord' is likewise a common epicism, though technically incorrect. Other questionable uses from the classical point of view include anyatra samgramesu instead of... samgramebhyah (1. 10; cf. Kielhorn, El 8, 40 n. 2) and the redundant a garbhat prabhrti (1. 9). The language of the Junagadh inscription is thus a close approach to high classical Sanskrit, but, like early literary Sanskrit generally, it shows the influence of the less formal epic-vernacular style in which some of the grammatical niceties of Paninian/classical Sanskrit were not observed. But the nonstandard features in question are in general not of the same order as those which characterize the hybrid and hybrid-influenced inscriptions of Mathura. Thus although we can suspect that the inspiration for using Sanskrit for epigraphic purposes emanated from Mathura (there are clear historical connections between the Western Ksatrapas and the Scythian dynasties of Mathura), the source of the Sanskrit of the Junagadh inscription was evidently the preclassical literary style current among the literati of the day rather than the Sanskritized hybrid of Mathura and adjoining regions. This literary style of Sanskrit was not, however, employed in the inscriptions of the time of the Western Ksatrapa rulers who succeeded Rudradaman. These inscrip48. El 8, 39-40. 49. E.g., Renou, Histoire de la langue sanskrite, 96, refers to "des epismes linguistiques." 90 Indian Epigraphy tions, which are unofficial records, reflect a less formal style which retains some characteristics of the hybrid language. A typical example is the Gunda inscription (SI 1.181-2) of the time of Rudrasimha I (Saka 103 = A.D. 181), which contains such nonstandard forms as (tri)yuttarasate for tryuttara- and rudrasihasya for rudrasimhasya (cf. visad- forvimsat- in the Junagadh inscription), as well as the hybrid sandhi rajno ksatrapasya. Inscriptions of contemporary dynasties in western India show similar linguistic characteristics. A Satavahana inscription of the time of VasisthTputra SrI-Satakarni (second century A.D.) from Kanherl (Biihler, IA 12,1883, 272) is in hybridized Sanskrit (e.g., srT-sata[karn]I[s]ya, 1. 1). From a slightly later period, the Kanakhera inscription (SI 1.186-7) of A.D. 279 is in mostly standard Sanskrit but still shows some features reminiscent of hybrid, such as the causative participle khdnapito (1. 6). Also from the third century A.D., we have several Sanskrit inscriptions on yupas from Badva (SI 1.91-2) and Barnala (El 26, 118-23) in Rajasthan. Their language still shows significant hybrid characteristics, most strikingly in the dating formula krtehi or kritehi for Sanskrit krtaih, i.e., "in [lit. 'by'] Krta [- Vikrama] years." This follows the familiar pattern of inscriptions from the early centuries of the Christian era (e.g., the Mora well inscription discussed earlier), with the portions concerning the date and other mundane information in more Prakritic language. This suggests that everyday documents were still being written in MIA or mixed dialects at this time, so that people would habitually employ set phrases like krtehi in recording dates, even at the head of documents which were to be composed in Sanskrit.50..........." 

மேலும் பல்வேறு கல்வெட்டுகளில் தேவநாகரி எழுத்துக்கள் மற்றும் அதன் வட்டார வேறுபாட்டு எழுத்துக்கள் பயன்படுத்தப்பட்டு உள்ளதை பின்வருமாறு ரிச்சர்ட் சாலமோன், (1998) குறிப்பிடுகிறார் .

" ...... 3.4.3 Gujarati D. B. Diskalkar, Inscriptions of Kathiawad. Inscriptions in Gujarati from various parts of the modern state of Gujarat, especially the Kathiawar and Kacch regions, number well in the hundreds; for examples see Diskalkar, nos. 79,82-3,85,87-8,90, and so on, and ARIE 1969-70, nos. B.22-138. Gujarati linguistic features appear in some Sanskrit inscriptions of the fourteenth century (e.g., Diskalkar nos. 36-7, etc.; New Indian Antiquary 1, 587-8), and inscriptions written entirely or nearly entirely in Gujarati date from the second half of the fifteenth century on. The latest Gujarati inscription cited by Diskalkar (no. 193) is dated Vikrama Samvat 1935 = A.D. 1879. 70. Several Oriya inscriptions are also transcribed (in Devanagai) in SH 5 (nos. 1006, 1119, 1121, 1132-3, 1152, 1161) and 6 (nos. 654, 697, 700-3, 748-9, 778, 895, 903, 908-9, 927, 1089, 1145-65). 71. See 3.3.8.3 and SIE 58. 102 Indian Epigraphy The majority of Gujarat! inscriptions are private dedicatory or memorial records. The former typically record land grants, the foundation or repair of temples or mosques, or the digging of wells. Memorial inscriptions are very frequently seen on memorial pillars orpaliyas, typically recording deaths in battle ("hero-stones") or by sahagamana ("raff-stones"). Pilgrims' records are also common (e.g., ARIE1969-70, no. B.24, etc.). Many of the Gujarati inscriptions are informally or incompetently written. Gujarati inscriptions are generally written in Devanagari script or its local variant, called Boriya, but some are inscribed in script forms similar to modern Gujarati (NIA 1, 588). Bilingual (and sometimes trilingual) inscriptions, usually with Sanskrit or Persian, are found in some numbers, but the majority of Gujarati inscriptions are monolingual ....." 

தமிழக சௌராஷ்ட்ரர்கள் எந்த எழுத்து பயன்படுத்தி வந்தனர் என்று ஆதார பூர்வமான செப்பேடு கல்வெட்டு போன்றவைகள் கிடைக்காத நிலையில் புலம் பெயர் காலத்தை வைத்து சௌராஷ்ட்ரர்கள் அக்காலகட்டத்திய குஜராத்  சௌராஷ்ட்ரா பகுதியில் பயன்படுத்திய எழுத்துக்களை வைத்து தமிழகத்தில் அந்த எழுத்துக்களை பயன்படுத்தி இருக்கலாம் என்று அனுமானிக்கலாம். 
பாலியா (Palia) என்று அழைக்கப்படும் நடுகற்கள் பல குஜராத் சவுராஷ்டிரா பகுதி கிராமங்களில் கிடைத்து உள்ளன. இந்த நடுகற்களில் தேவநாகரி எழுத்துக்களே காண படுகின்றன. கீழ உள்ள பாலியா நடுகற்களின் புகைப்படங்களில் இருந்து இதை அறியலாம்.